এইটো পঢ়াৰ পাছত যিকোনো কাম কৰিবলৈ মন যাব !

মহাত্মা বুদ্ধই কয় “আপুনি তেতিয়ালৈকে সেই পথত খোজ কাঢ়িব নোৱাৰে। যেতিয়ালৈকে আপুনি নিজেই পথ হৈ নাযায়। মানুহে সুধে, মোৰ এনে অনুভৱ নহয়। মই কি কৰিম? মই মোৰ মন শান্ত কৰিব বিচাৰো। মই অকলে থাকিব বিচাৰো,
মই মোৰ মনটো সাধনা কৰিব বিচাৰো। মই সকলো ধৰণৰ অপ্ৰয়োজনীয় চিন্তাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈ বিচাৰো, কিন্তু মোৰ এনে অনুভৱ নহয়। মনটো সদায় উৰি ফুৰে। আহক আমি এটা কাহিনীৰ জৰিয়তে আপোনাক এই কথাখিনি অলপ বুজাবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। এজন গুৰুৱে শিষ্যসকলক ধ্যান শিকাই আছিল।

এজন শিষ্যই।ক’লে গুৰুবৰ মই একো বুজি পোৱা নাই। মই আপোনাক কিবা সুধিব পাৰো নেকি? গুৰুজীয়ে ক’লে, নিশ্চয়। শিষ্যজনে সুধিলে: “মই পানী খালে মোৰ পিয়াহ পলায়। সকলোৱে পানী খালে সকলোৰে পিয়াহ পলায়। ধ্যানৰ ক্ষেত্ৰত তেনেকুৱা কিয় নহয় ? যেতিয়া আমি আপুনি কোৱাৰ দৰে ধ্যান কৰোঁ, তেতিয়া আমাৰ মাজৰ কিছুমানে প্ৰথমে আৰু কিছুমানে অলপ পিছত, বা কিছুমানে কেতিয়াও ধ্যানৰ স্থিতি প্ৰাপ্ত নকৰে। কিয় এনেকুৱা হয় যেন পানীয়ে সকলোৰে তৃষ্ণা নিবাৰণ কৰে? একেদৰে, ধ্যানে সকলোৰে চকু জ্ঞানৰ বাবে মুকলি কৰিব লাগে, কিন্তু এনে নহয়। গুৰুজীয়ে কৈছিল, “কাইলৈ কোনোবাই আমাক আহাৰৰ বাবে নিমন্ত্ৰণ কৰিছে। মোৰ সৈতে ওলাবা। মই তোমাৰ প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ তাতেই দিম। পিছদিনা দুয়োজন গুৰু শিষ্য এজন ধনী ব্যক্তিৰ ঘৰত ভোজনৰ বাবে গৈছিল। শ তেওঁলোক দুয়ো খাবলৈ বহে। ধনী মানুহজনো তেওঁলোকৰ সৈতে খাবলৈ বহিছিল। তেওঁ সকলো সেৱকক চিঞৰিলে – “এইবোৰ কি ৰান্ধিছ ?কোনো সোৱাদ নাই। ” তেওঁ খাদ্যৰ প্লেটখন পেলাই দিয়ে আৰু সেৱকসকলক পুনৰ খাদ্য ৰান্ধিবলৈ কয়। ধনী ব্যক্তিজনৰ পত্নীয়ে দুয়োজন গুৰু শিষ্যৰ ওচৰত ক্ষমা বিচাৰিছিল আৰু তেওঁলোকক খাদ্য পৰিৱেশন কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। গুৰুজনে তেওঁৰ প্লেটত দুটা ৰুটি এৰিছিল। গুৰুৱে মহিলাগৰাকীক ক’লে, “কন্যা।

আপুনি এই দুটা ৰুটি মোক এটা টোপোলাত বান্ধি দিব পাৰিবনে? মহিলাগৰাকীয়ে সেইমতেই কৰি দিছিল। তাৰ পিছত, তেওঁলোক দুয়ো তাৰ পৰা গুচি গ’ল। বাটত গুৰুজীয়ে শিষ্যজনক সুধিলে খাদ্য কেনেকুৱা পালে। শিষ্য ই কৈছিল খাদ্য খুব সুস্বাদু আছিল। গুৰুজনে ক’লে, “তুমি তাতকৈ বেছি একো অনুভৱ কৰা নাছিলা ? শিষ্যই কৈছিল আৰু কি অনুভৱ কৰিম গুৰুদেৱ ? মোৰ ভোক গুচিল। পেট ভৰিল। গুৰুজীয়ে ক’লে, খাদ্য যদি ভাল আছিল।
মহিলাগৰাকীৰ স্বামীয়ে সেই খাদ্য কিয় ভাল নাপালে? খাদ্য ভালদৰে ৰন্ধা হৈছিল, আৰু মোৰ ওচৰতো একেই খাদ্য আছিল, তেন্তে মই কিয় ভাল নাপালোঁ? শিষ্যজনে কৈছিল গুৰুদেৱ মই একো বুজা নাই।
গুৰুজীয়ে ক’লে, “এতিয়া মোৰ সৈতে গৈ থাকা।” কিন্তু শিষ্যজনে গুৰুজীক ক’লে, “গুৰুদেৱ, আমি আমাৰ আশ্ৰমলৈ যোৱাৰ পথত নাই। আমি ক’লৈ গৈ আছো ? গুৰুৱে ক’লে, কেৱল আগবাঢ়ি গৈ থাকা।
বহু দূৰ খোজ কাঢ়ি গৈ থাকোতেই এজন ভিক্ষাৰী গুৰুজীৰ সন্মুখলৈ আহি তেওঁৰ ভৰিৰ ওচৰত পৰি কলে, “হে ঈশ্বৰ, মোক সহায় কৰক।” মই 3 দিন ধৰি ভোকত আছোঁ । অনুগ্ৰহ কৰি মোক কিবা খাবলৈ দিয়ক।

গুৰুজীয়ে মানুহজনক গছৰ তলত বহিবলৈ দি মহিলাগৰাকীয়ে বান্ধি দিয়া ৰুটি দুটা উলিয়াই দিছিল। ভিক্ষাৰীজনে লগে লগে সেই দুটা খাইছিল। খোৱাৰ সময়ত ব্যক্তিজনৰ চকুৰ পৰা চকুপানী ওলাই আহিছিল। তেওঁ কান্দি আছিল , খাই আছিল আৰু হাতৰে ইংগিত দি যেন তেওঁ এটা অদৃশ্য শক্তিক কৈ আছে যে এই খাদ্যৰ বাবে আপোনাক ধন্যবাদ। গুৰুজীয়ে ব্যক্তিজনক সুধিছিল খাদ্যৰ সোৱাদ কেনেকোৱা হৈছিল। তেওঁ কৈছিল, “,ইয়াত সোৱাদ ক’তো নাছিল, ইয়াতটো জীৱন আছিল। ঈশ্বৰ আছিল। এয়া ৰুটি নাছিল, এয়াই বাস্তৱ জীৱন আছিল। এইবুলি কৈ মানুহজনে সেই ঠাই এৰি গ’ল।
গুৰুৱে শিষ্যজনক ক’লে, “চোৱা, ভোজন একেই আছিল, কিন্তু এজন ব্যক্তিয়ে ইয়াৰ সোৱাদ বেয়া পালে। তুমি ভাল পালা আৰু এজনে তাত ইশ্বৰকেই বিচাৰি পালে‌।

ই দেখুৱায় যে ব্যক্তিৰ সন্তুষ্টিৰ মাজতো পাৰ্থক্য আছে। প্ৰথম ব্যক্তিজনৰ ইয়াত কোনো সন্তুষ্টি নাই। আপোনাৰ অলপ সন্তুষ্টি আছে আৰু এই ব্যক্তিজনৰ অসীম সন্তুষ্টি আছে। ধ্যানৰ ক্ষেত্ৰতো একেই ঘটনা ঘটে। যিমানে ইতস্ততঃ হয় সিমানেই সোনকালে নিজৰ পথ তৈয়াৰ হয়। শিষ্যজনে তেওঁৰ প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ বিচাৰি পাইছিল। কিন্তু এটা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ আমাক লাগে যে মনটো স্থিৰ কিয় নহয় ? উৰি ফুৰাটো মনৰ প্ৰকৃতি। যেতিয়া কিবা এটা বস্তু অত্যাধিক হয়, মনটো তাৰ পৰা পলাই যাবলৈ আৰম্ভ কৰে, যেনে আবেগ আৰু খাদ্যৰ সৈতে সেই ধনী ব্যক্তিজনৰ মন। যেতিয়া আমাৰ ওচৰত সীমিত পৰিমাণত কিবা থাকে তেতিয়া আমাৰ মনও ইয়াৰ সৈতে সংযুক্ত হৈ থাকে আৰু আমি সেই বস্তুটোক অলপ মূল্য দিওঁ। সেই শিষ্যজনৰ মনৰ দৰে । তেওঁৰ মনটো খাদ্যৰ সৈতে অলপ বেছি সংলগ্ন আছিল গতিকে তেওঁ সেই খাদ্যৰ সোৱাদও পাইছিল। কিন্তু যেতিয়া আমাক কিবা এটাৰ প্ৰয়োজন হয় আৰু আমাৰ ওচৰত সেইটো নাথাকে, তেতিয়া প্ৰথমতে আমাৰ মনটো সেই বস্তুটোৰ বাবে বহুত আকাংক্ষা কৰে। যিকোনো পৰিস্থিতিত সেইটো পাব বিচাৰে। কিন্তু যেতিয়া আত্মাৰ সৈতে কিবা এটা সংযোজিত হয়, যেনে দুটা ৰুটি, আৰু যেতিয়া বিষয়টো প্ৰাণৰ কথালৈ আহে। তেতিয়া মনৰ কথা নাইকিয়া হৈ যায় আৰু তাত সোৱাদৰ কথা নাথাকে, খাদ্যৰ প্ৰকাৰৰ কথা নাথাকে।

তেতিয়া আপুনি কেৱল ভোজন বিচাৰে। সোৱাদ হওঁক বা নহওঁক, আপোনাৰ আত্মাই ইয়াক ভিতৰৰ গভীৰতালৈ গ্ৰহণ কৰে।মনো ঠিক তেনেকুৱা। কিছুমানে ইয়াক অধ্যয়নত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে, কিছুমানে ইয়াক তেওঁলোকৰ কামত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰে। কিন্তু আপুনি নিশ্চয় লক্ষ্য কৰিছে যে মনটো ক’তো নাই যেন লাগে। কাৰণ ইয়াৰ কামেই হৈছে উৰি ফুৰা। এতিয়া প্ৰশ্ন আহিছে যে যদি মনৰ কাম পলাই যোৱা বা উৰি ফুৰা, তেন্তে আমি গোটেই জীৱন দৌৰি থাকিম নেকি? আমি কৰবাত ৰ’ব নোৱাৰিম নেকি? যদি আপুনি সাৱধানে চায় জন্মৰ পৰা মৃত্যুলৈকে কিবা নহয় কিবা এটাৰ পিছফালে দৌৰে। অৱশ্যে, কিছুমান লোক ব্যতিক্ৰম।
আটাইতকৈ ডাঙৰ উদাহৰণটো হ’ল গৌতম বুদ্ধ। কেনেকৈ আমাৰ জীৱনত স্থবিৰতা আনিব পাৰো। কেনেকৈ একাগ্ৰতা আনিব পাৰোঁ? আমি কেনেকৈ আমাৰ মনক আমাৰ জীৱন নিয়ন্ত্ৰণ কৰাত বাধা দিব পাৰোঁ আৰু এইটো কৰাৰ একমাত্ৰ উপায় হৈছে ধ্যান।

ধ্যানে শৃংখলা আনি দিয়ে। ধ্যানে একাগ্ৰতা আনিদিয়ে।
ধ্যান ৰ অৰ্থ চকু বন্ধ কৰি বহি থকা নহয়। এজনী সৰু ছোৱালীয়ে বাঁহী খুব ভাল বজায় আৰু বাঁহী বজালে তাইৰ সুৰত হেৰাই যায়। এতিয়া তাইৰ মনটো হেৰাই গৈছে। তেওঁৰ জীৱন কেৱল সেই বাঁহীৰ সুৰত হে আছে।
সেয়া তেওঁৰ ধ্যান হৈ পৰে। কিন্তু এইটোৰ কাৰণ হ’ল এই ছোৱালীজনী সেই বাঁহীৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হয়। এজন শিক্ষকে যেতিয়া তেওঁৰ শিক্ষাৰ্থীসকলক শিকায় তেতিয়া তেওঁ তাত হেৰাই যায়। তেওঁ তেওঁৰ জীৱনৰ সৈতে আছে।
তেওঁ শিক্ষাদান উপভোগ কৰে। এয়াই তেওঁৰ স্বভাৱ। যেতিয়া তেওঁ শিকাই থাকে, তেওঁৰ মনত কোনো আন চিন্তা নাই। তেওঁ অতীত বা ভৱিষ্যতৰ কথা নাভাবে, তেওঁ কেৱল বৰ্তমানৰ মুহূৰ্তটোৰ কথা ভাবে। য’ত আগ্ৰহ থাকে তাতেই ধ্যান থাকে। য’ত একাগ্ৰতা ভাঙি যায় , তেতিয়া আমি দৌৰি থাকোঁ, সকলো বোৰ পাওঁ, তথাপিও আমি ভাবো যে কিবা এটা ভুল হৈছে আৰু এই অসম্পূৰ্ণতা কেতিয়াও সম্পূৰ্ণ নহয় । য’ত আপুনি মনোযোগ দিব পাৰে, সেইটো কামেই আপোনাৰ বাবে। সেয়াই আপোনাৰ ধ্যান।

মাত্ৰ ১ মিনিটত মানুহৰ মিছা ধৰিবলৈ শিকক

ধৈৰ্য্য বৃদ্ধি কৰিবলৈ এই কাহিনীটো পঢ়ক