আজি আমি একবিংশ শতিকাত বাস কৰোঁ যদিও আমাৰ চাৰিওফালে এতিয়াও কিছুমান পৰম্পৰা আছে যিবোৰ আপুনি বিশ্বাস নকৰিব। ভাৰতৰ প্ৰতিখন ৰাজ্যই কিছুমান প্ৰাচীন ৰীতি-নীতি পালন কৰে। কিন্তু হিমাচল প্ৰদেশৰ মণিকৰ্ণ উপত্যকাৰ পিনি গাঁৱৰ এনে এক অদ্ভুত প্ৰথাৰ কথা শুনি আপুনি আচৰিত হ’ব। আচলতে এই গাঁৱৰ ছোৱালীবোৰে কেইদিনমান কাপোৰ নোহোৱাকৈ জীয়াই থাকিব লগা হয়।
প্ৰাচীন প্ৰথা অনুসৰি বছৰৰ পাঁচ দিন মহিলাসকলে কোনো কাপোৰ পিন্ধা নাই আৰু এই দিনবোৰত মহিলাসকলে ঘৰৰ পৰা বাহিৰলৈ ওলাই নাযায়। আজিও কিছুমান মহিলাই প্ৰথমবাৰৰ বাবে স্বেচ্ছাই মানি চলে। এই গাঁৱৰ মহিলাসকলে প্ৰতি বছৰে শ্ৰৱণ মাহত পাঁচ দিন কাপোৰ পিন্ধা নাই। একেদৰে পুৰুষৰ বাবেও এই গাঁৱত কঠোৰ নিয়ম আছে যিবোৰ তেওঁলোকে মানি চলিব লাগিব। এই সময়ত পুৰুষে মদ বা আন কোনো বস্তু সেৱন কৰিব নোৱাৰে।
কোৱা হয় যে কোনো মহিলাই যদি এই প্ৰথা মানিবলৈ অস্বীকাৰ কৰে তেন্তে কিছুদিনৰ ভিতৰতে বেয়া খবৰটো শুনিব। আনকি গোটেই গাঁৱৰ স্বামী-স্ত্ৰীয়েও ইজনে সিজনৰ লগত কথা নাপাতে আৰু দূৰত্ব বজাই ৰাখে। এই প্ৰথা পুৰুষৰ বাবে অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বুলি গণ্য কৰা হয়। এই সময়ছোৱাত যদি কোনো মানুহে মদ বা মাংস স্পৰ্শ কৰে তেন্তে তেওঁৰ যথেষ্ট ক্ষতি হয়।
এই প্ৰথা অনুসৰি কোনো পুৰুষে কোনো নাৰীক চাই হাঁহিবও নোৱাৰে। এই নিষেধাজ্ঞা দুয়োটাৰে ক্ষেত্ৰতে প্ৰযোজ্য। এই বিশেষ কিছুদিনীয়া উৎসৱত বাহিৰৰ পৰা কোনো লোকক গাঁৱত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ দিয়া নহয় বা তেওঁলোকে এই গাঁৱৰ উৎসৱত অংশগ্ৰহণ কৰিব নোৱাৰে। আচলতে এই গাঁৱৰ আঁৰত এটা ইতিহাস আছে।
গাঁৱৰ মানুহে ক’লে যে কেইটামান শতিকাৰ আগতে ইয়াত এটা অসুৰ বাস কৰিছিল। গাঁৱে-ভূঞে আহি ধুনীয়া সাজ-পোছাক পিন্ধা মহিলাক তুলি লৈছিল। লাহুৱা নামৰ এজন দেৱতাই সেই অসুৰৰ অন্ত পেলালে। গাঁওখনৰ মানুহে এতিয়াও বিশ্বাস কৰে যে লহুৱা দেৱতাই গাঁওখনলৈ আহে। ইয়াত তেওঁ বেয়াৰ লগত যুঁজে। এই কাৰণেই আহিছে কাপোৰ নিপিন্ধা প্ৰথা।