মিয়ামত’ মুচাচী পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ মহানতম ধনুৰ্ধৰ সকলৰ মাজৰ এজন। জাপানৰ ইতিহাসত আজিলৈকে তেওঁ আটাইতকৈ শ্ৰেষ্ঠ ধনুৰ্ধৰ। তেওঁ একাগ্ৰতা, সজাগতা, আত্মবিশ্বাস আৰু নিষ্ঠাৰ এক জীৱন্ত উদাহৰণ আছিল।তেওঁ সমগ্ৰ জাপানতে তৰোৱালৰ মানুহ হিচাপে পৰিচিত আছিল, তেওঁৰ গোটেই জীৱনকালত কোনো যুঁজ হৰা নাছিল। 400 বছৰ আগতে, সেই সময়ৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী আৰু নিপুণ যোদ্ধাৰ মুঠ 61 খন যুদ্ধ কৰিছিল আৰু প্ৰতিদ্বন্দীক বেয়াকৈ হৰুৱাইছিল। তেওঁ জীৱন পৰ্যন্ত অপৰাজেয় হৈ থাকিল আৰু গোটেই দেশ ভ্ৰমণ কৰিলে। তেওঁ কয় যে আমাৰ বাহিৰত এনে একো নাই যিয়ে আমাক উন্নত, শক্তিশালী, ধনী আৰু বুদ্ধিমান কৰি তুলিব পাৰে। সকলোবোৰ আমাৰ ভিতৰত আছে । ১৭ শতিকাত জাপানৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী আৰু বিখ্যাত ছামুৰাই হোৱা স্বত্বেও, তেওঁ হঠাতে হিংসা ত্যাগ কৰে আৰু পৃথিৱীৰ কোলাহলৰ পৰা আঁতৰত অৰণ্যৰ এটা গুহাত বাস কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে য’ত তেওঁ কেইবামাহ ধৰি ধ্যান অনুশীলন কৰিছিল।
মৃত্যুৰ মাত্ৰ 7 দিন আগতে, তেওঁ তেওঁৰ প্ৰিয় শিষ্যৰ বাবে এখন কিতাপ লিখিছিল ডুকোডু নামেৰে, যাৰ অৰ্থ হৈছে আৰ্ট অফ ৱাকিং এলোন, অৰ্থাৎ অকলে জীয়াই থকাৰ কলা। তেওঁ গোটেই জীৱনত যি শিকিছিল বা অনুভৱ কৰিছিল সেয়া ২১ টা নিয়মত ভগাই দিছিল। তাৰে ৯ টা নিয়ম আজি এই ভিডিঅটোত আমি গম পাম ।কিন্তু তাৰ আগতে আমি জানিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ যে সেই মহাপুৰুষজনে কি চিন্তাৰে এই কিতাপখন লিখিছিল, কি কি বিষয় বা স্তম্ভৰ ওপৰত এই কিতাপখন নিৰ্ভৰ কৰিছে ।প্ৰথম স্তম্ভটো হৈছে আত্ম-অনুশাসন৷ তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে সুখী জীৱন যাপন কৰাৰ বাবে আত্ম-অনুশাসন হৈছে আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ বস্তু৷
আত্ম-নিয়ন্ত্ৰণ অবিহনে, এজন ব্যক্তি তেওঁৰ আৱেগ আৰু লালসাৰ দাস হৈ পৰে আৰু ভুল সিদ্ধান্ত লয়। জীৱনত অনুশাসন আনি, আমি আমাৰ লক্ষ্যৰ প্ৰতি মনোনিৱেশ কৰিব পাৰোঁ আৰু আমাৰ নীতি আৰু জীৱনৰ মূল্যবোধৰ সৈতে মিলা সিদ্ধান্ত ল’ব পাৰোঁ। দ্বিতীয় স্তম্ভটো হ’ল মনোযোগ। তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে বৰ্তমানত বাস কৰা আৰু সজাগ হোৱাটো হৈছে জীৱন যাপন কৰাৰ সঠিক উপায়, যেতিয়া আমি বৰ্তমানত বাস কৰোঁ, আমি আমাৰ চাৰিওফালে থকা সৌন্দৰ্য চাবলৈ, সেইবোৰ অনুভৱ কৰিবলৈ আৰু সৰু সৰু বস্তুবোৰত সুখী কৰিবলৈ সক্ষম হওঁ। তৃতীয় স্তম্ভ হ’ল অনাসক্তি। তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল যে নিজকে বাহ্যিক বস্তু আৰু ঘটনাৰ সৈতে সম্পৰ্কিত কৰাটো দুখৰ কাৰণ, কেৱল সকলো ধৰণৰ সংলগ্নতাৰ পৰা আঁতৰি, এজনে শান্তি প্ৰাপ্ত কৰিব পাৰে আৰু জীৱন যাপন কৰিব পাৰে। এতিয়া আহক সেই নিয়মসমূহৰ বিষয়ে কওঁ যাক মানিলে যিকোনো ব্যক্তিয়ে সফল, শৃংখলাবদ্ধ, সুখী আৰু সন্তুষ্ট জীৱন যাপন কৰিব পাৰে। প্ৰথম নিয়মটো হ’ল “জীৱনৰ সত্যক স্বীকাৰ কৰা” । সকলোবোৰ এনেকুৱা হ’ব লাগে বুলি কল্পনা কৰি থকাতকৈ যি যেনেকুৱা হয় তাক তেনেকৈ স্বীকাৰ কৰিব লাগে। এনে কৰাটোৱে আমাক দুখ আৰু হতাশাৰ পৰা মুক্ত কৰি ৰাখে। তাৰোপৰি এনে কৰিলে আমি সেই সময়ত উপলব্ধ সুযোগবোৰৰ ওপৰতো সঠিক ভাৱে গুৰুত্ব আৰোপ কৰিব পাৰোঁ।
আমাৰ আভ্যন্তৰীণ শান্তি আৰু সন্তুষ্টিৰ বাবে সত্যক স্বীকাৰ কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। যেতিয়া আমি আমাৰ চাৰিওফালৰ বস্তু আৰু মানুহবোৰক তেওঁলোকৰ দৰে গ্ৰহণ কৰিবলৈ শিকিম, আমাৰ ভিতৰৰ যি ইচ্ছা বা অহং ভাৱ থাকে মানুহৰ বাহ্যিক পৰিস্থিতি সলনি আৰু নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব বিচৰাৰ, সেয়া নাইকিয়া হয়। আৰু আমি অধিক শান্তিপূৰ্ণভাৱে জীয়াই থাকিবলৈ সক্ষম হওঁ। এই নিয়মে আমাক মুকলি হৃদয় আৰু মনেৰে কোনো বিচাৰ নকৰাকৈ পৃথিৱীখন চাবলৈ শিকায় আৰু এনে কৰাৰ দ্বাৰা আমি পৃথিৱীখন যেনেকৈ আছে তেনেকৈ চাবলৈ সক্ষম হওঁ। এইটো কোৱাটো সিমানেই সহজ কিয়নো প্ৰতিটো পৰিস্থিতি গ্ৰহণ কৰা সহজ নহয়, বিশেষকৈ যেতিয়া আমাৰ আশা আৰু সপোন ভংগ হয় বা আমাৰ নিজৰ কোনোবাই আমাক চিৰদিনৰ বাবে এৰি যায়।কিন্তু তথাপিও সত্যটো স্বীকাৰ কৰা উচিত৷ তেতিয়া ভিতৰৰ পৰা পাতল অনুভৱ হয়৷ যি ব্যক্তিয়ে পৰিস্থিতি গ্ৰহণ কৰাৰ অভ্যাস কৰিছে৷ তেওঁৰ সন্মুখত যিমানেই বাধা নাহক কিয়, তেওঁ সকলো সময়তে হাঁহিব পাৰে৷
দ্বিতীয় নিয়মত মোচাচিয়ে কয়, “নিজৰ বাবে কেৱল আনন্দ নকৰিব।” এই নিয়মে কয় যে আমাৰ জীৱনৰ একমাত্ৰ উদ্দেশ্য কেৱল সুখ ভোগ কৰা হ’ব নালাগে। ভাল কাপোৰ পিন্ধা আৰু আনন্দ কৰাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ। কিন্তু সেইবোৰত মচগুল হৈ জীৱনৰ লক্ষ্য পাহৰিব নালাগে। সুখ ভোগৰ ত্যাগ কৰি, ব্যক্তিয়ে অধিক উদ্দেশ্যপূৰ্ণ জীৱন যাপন কৰিব পাৰে।সদায় নিজকে সুধক, যে মই কেৱল খাবলৈ, পান কৰিবলৈ আৰু আনন্দ কৰিবলৈ জন্ম হৈছিলোঁ নে মোৰ জীৱনত কোনো উদ্দেশ্যও আছে।ধেমালিৰ পিছত দৌৰাটো প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ আভ্যন্তৰীণ আকাংক্ষা। কিন্তু এই ধেমালিটোৱে কেতিয়াবা দুখৰ কাৰণ হয়। যেতিয়া আমি কেৱল ধেমালিৰ পিছত দৌৰি যাওঁ , আমি বস্তুবোৰৰ প্ৰতি আসক্ত হৈ পৰোঁ। মুচাচীৰ এই নিয়মটোৱে নিয়ন্ত্ৰিত জীৱন যাপন কৰিবলৈ উৎসাহিত কৰে। আচল সুখ ভিতৰৰ পৰাহে অনুভৱ কৰিব পাৰি। বাহ্যিক বস্তুৰে নহয়। যেতিয়া আমি লগে লগে পোৱা আমোদৰ পিছত দৌৰিবলৈ আৰম্ভ কৰোঁ, আমি তাৎক্ষণিক সম্ভাষণত অভ্যস্ত হৈ পৰোঁ। অৰ্থাৎ, আমি কেৱল এনে কাম কৰোঁ, যাৰ ফলাফল আমি লগে লগে পাওঁ।
আমাৰ মনটোৱে ডাঙৰ পৰিকল্পনা বা ডাঙৰ লক্ষ্যৰ ওপৰত কাম কৰাৰ শক্তি হেৰুৱায়। আমি দীৰ্ঘদিনীয়া কোনো কাম কৰিবলৈ সক্ষম নহওঁ আৰু জীৱনত ডাঙৰ লক্ষ্য প্ৰাপ্ত কৰাৰ পৰা বঞ্চিত হওঁ। তৃতীয় নিয়ম হ’ল যি ঘটিছিল তাৰ বাবে অনুশোচনা নকৰিব। আমি অতীত সলনি কৰিব নোৱাৰো । আমি কেৱল অতীতৰ ডাঙৰ ঘটনা বা ভুলবোৰ মনত ৰাখি দুখীহে হ’ব পাৰোঁ, সেয়েহে ভুলবোৰৰ পৰা শিকিব লাগে। অতীতৰ বিষয়ে অনুতাপ কৰাতকৈ অধিক বুজাবুজিৰে আগবাঢ়ি যোৱা ভাল। অনুশোচনাই মানুহক অতীততেই আবদ্ধ কৰি ৰাখে। জীৱনত আগবাঢ়ি বাধা দিয়ে। চতুৰ্থ নিয়ম – নিজৰ অসম্পূৰ্ণ অনুভুতিৰ ওটৰত নিৰ্ভৰ নকৰিব। এনে অনুভূতি যেনে খং , হিংসা জেদ আদিৰ বশৱৰ্তী হৈ নিৰ্ণয় ল’লে ভৱিষ্যতে যথেষ্ট ক্ষতি হয়। মুচাচীয়ে কয় যে ব্যক্তিজনে তেওঁৰ গভীৰ বুজাবুজি আৰু পৰিস্থিতি অনুসৰি সিদ্ধান্ত ল’ব লাগে। এনে কৰি আমি অসম্পূৰ্ণ তথ্যৰ সৈতে খৰখেদাকৈ সিদ্ধান্ত লোৱাৰ পৰা নিজকে ৰক্ষা কৰিব পাৰোঁ, নহ’লে পিছত আমি অনুশোচনা কৰিব লাগিব। আমি নিজৰ বিষয়ে পোহৰ আৰু পৃথিৱীৰ বিষয়ে গভীৰভাৱে চিন্তা কৰোঁ।
এই নিয়মে আমাক বিনম্ৰতাৰে জীয়াই থাকিবলৈ শিকায়, সেয়েহে কোৱা হয় যে এজনে কেৱল নিজৰ বিষয়ে সকলো সময়তে চিন্তা কৰা উচিত নহয়। অৰ্থাৎ নিজৰ অহংকাৰ আৰু গৰ্ব অনুভূতিক বেছি প্ৰাধান্য দিব নালাগে। মুকলি মনেৰে এই পৃথিৱীখন চাব আৰু তাৰ বিষয়ে গভীৰভাৱে ভাবিব লাগে। প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য অনুভৱ কৰিব লাগিব। ষষ্ঠ নিয়ম , নিজৰ ইচ্ছাবোৰৰ সৈতে দূৰত্ব বজাই ৰাখা। অৰ্থাৎ অনাসক্তি। ভৌতিক সম্পত্তি, সুন্দৰতা আৰু শক্তিৰ পৰা নিজকে আঁতৰাই ৰাখিবলৈ কৈছে। কিন্তু ইয়াৰ মানে এইটো নহয় যে মুচাচীয়ে এইসমূহ ত্যাগ কৰিবলৈ কৈছে, পইচা উপাৰ্জন বা শক্তি আহৰণ নকৰিবলৈ কৈছে। তেওঁ ক’ব বিচাৰিছে যে এইসমূহৰ লগত থাকিলেও যাতে আমি আসক্ত নহওঁ। নিজৰ অস্তিত্বক এইসমূহৰ লগত জড়িত কৰিব নালাগে। সপ্তম নিয়ম, হিংসা নকৰিবা। হিংসাই মানুহক নিজৰ কাষত থকা বস্তুবোৰ অনুভৱ কৰিবলৈ নিদিয়ে কেৱল যি নাই তাৰ পিছত হে লাগি থাকে।
কেৱল আনৰ ওচৰত থকা বস্তু, সফলতা বা বিশেষত্ব দেখি হিংসা কৰি থাকে আৰু নিজে আগবাঢ়িবলৈ চেষ্টাও নকৰে। আমি এইটো মনত ৰাখিব লাগে যে যিয়ে যিমান কষ্ট কৰিব তেওঁ সিমান ফল পাব। আৰু আমি আনৰ উন্নতিত হিংসা কৰাতকৈ সুখীহে হ’ব লাগে। সকলোৰে পৰিস্থিতি, পথ, চিন্তা আৰু কষ্ট পৃথক গতিকে ফলাফলো পৃথক হ’ব। নিজৰ হিংসা ভাৱ ত্যাগ কৰি সুখী আৰু শান্তিৰ জীৱন যাপন কৰিব পাৰি।
অষ্টম নিয়ম – কাৰোবাৰ পৰা আঁতৰাৰ দুখ নকৰিবা। পৃথকীকৰণ হৈছে প্ৰকৃতিৰ নিয়ম। সকলো এদিন নহয় এদিন আঁতৰি যাবই। জীৱন অস্থায়ী, পৃথিৱী অস্থায়ী । এইকথাষাৰ আমি মানি ল’বই লাগিব।
নৱম নিয়ম – খং আৰু অভিযোগ নিজৰ বাবে আৰু আনৰ বাবেও হানিকাৰক। এই নকাৰাত্মকতাই জীৱন শেষ কৰি দিব পাৰে। খং, অভিযোগ কৰাতকৈ শান্তিপূৰ্ণ সমাধান কৰিব লাগে। পৰিস্থিতি যিয়েই নহওঁক, নিজৰ মগজুক শান্ত কৰি ৰাখিব লাগে।