এজন ব্যক্তিয়ে বহু বছৰ ধৰি তেওঁৰ গুৰুৰ দৰ্শন কৰিবলৈ গৈছিল। উপদেশ শুনিছিল। ধ্যান অভ্যাস কৰিছিল। কিন্তু তেওঁৰ মনত সদায় এটা অভিযোগ থাকে – মই উন্নতি কৰা নাই। তেওঁৰ কিমান বছৰ হ’ল গুৰুৰ আশ্ৰয়ত থকা ! উপদেশ শুনা ! কিন্তু গুৰুৱে মোক যিমান বিচাৰিছিল মোৰ জীৱনটো সিমান সলনি হোৱা। এদিন তেওঁ ভাবিছিল যে হয়তো গুৰুৱে ইয়াৰ উত্তৰ দিব পাৰিব।
তেওঁ গুৰুক লগ কৰিবলৈ গৈছিল আৰু তেওঁৰ কাষত বহিছিল। গুৰুৱে তেওঁৰ সমস্যাটো শুনিব বিচাৰিলে। তেওঁ কৈছিল জীৱন অতি দ্ৰুতগতিত পাৰ হৈ গৈ আছে। তেওঁ দীক্ষা লোৱাৰ বিশ বছৰৰো অধিক সময় হ’ল। “এই গোটেই বছৰবোৰত মই মোৰ ফালৰ পৰা অক্লান্ত পৰিশ্ৰম কৰিছো। কিন্তু মই কেতিয়াও প্ৰচেষ্টাত সন্তুষ্ট নহয়। মোৰ জীৱনৰ এটা পৰ্যায় শেষ হ’ল। আৰু এতিয়া দ্বিতীয়টো চলি আছে, মোৰ বয়স প্ৰায় 50 বছৰ। যোৱা 20 বছৰত, মই অক্লান্ত পৰিশ্ৰম কৰিছো কিন্তু মই নিজকে ক’তো বিচাৰি নাপাওঁ।
মোৰ জীৱন এনেদৰেই চলিব নেকি ? গুৰুজনে তেওঁক কৈছিল যে সত্যটো বুজিবলৈ তোমাক আৰু ২ বছৰ লাগিব। গুৰুজনে তেওঁক বীজেৰে ভৰ্তি এটা পাত্ৰ দি ক’লে, “এই বীজখিনি লোৱা আৰু 3 দিন ভালদৰে বৰষুণ হ’লে পথাৰত সিঁচি দিবা।” তেওঁ ঘৰলৈ উভতি আহিছিল আৰু বৰষুণৰ বাবে অপেক্ষা কৰিছিল। দিন সপ্তাহত সলনি হৈছে, কিন্তু বৰষুণ হোৱা নাছিল। কেতিয়াবা বৰষুণ 1 দিন, কেতিয়াবা ডেৰ দিন, কেতিয়াবা 2 দিন, কিন্তু 3 দিনৰ বাবে বৰষুণ নহয়। বৰষুণ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগে তেওঁ বহুত সুখী হয় কিন্তু তাৰ পিছত বৰষুণ অলপ সময় দি ৰৈ দিলে দুখী হৈ পৰে।
এনেদৰে বহু মাহ পাৰ হৈ গ’ল। এতিয়া তেওঁ দুখ অনুভৱ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল যে ৩ দিনৰ বাবে কেতিয়াও বৰষুণ নহ’ব। এদিন হঠাতে ভয়ংকৰ ক’লা ডাৱৰ আহিছিল আৰু দিন আৰু ৰাতি একেৰাহে তিনিদিন বৰষুণ হৈছিল। সেই ব্যক্তিজনৰ ক্ষেত্ৰত এক মহান সুখৰ অনুভৱ উদ্ভৱ হৈছিল। তেওঁ গুৰুৱে দিয়া বীজবোৰ উলিয়াই পথাৰত ৰোপণ কৰিছিল। পৰৱৰ্তী 2 মাহত, বীজবোৰ অংকুৰিত হৈছিল আৰু একোজোপা ডাঙৰ গছ হৈ পৰিছিল, কিন্তু তেওঁ একো নাজানিছিল কিহৰ গছ আছিল কাৰণ তেওঁ গুৰুক বীজৰ বিষয়ে একো সোধা হোৱা নাছিল।
তৃতীয় মাহৰ পৰা, সেই গছবোৰত ফুল ফুলিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল আৰু চাৰিওফালে ফুলবোৰ দেখাৰ লগে লগে পখিলাবোৰে মৌমাখি উৰি ফুৰিছিল আৰু মানুহে সেই ফুলবোৰ চাবলৈ আৰু তাৰ সুবাস উপভোগ কৰিবলৈ ক’ৰ ক’ৰ পৰা যে লোক আহিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। তেওঁ গোটেই জীৱনত কেতিয়াও ইমান মানুহক লগ পোৱা নাছিল, বা তেওঁ একেলগে ইমান মানুহ দেখা নাছিল।
তেওঁ ভাবিছিল যে ইমান মানুহ ক’ৰ পৰা আহিছে। মোক নোকোৱাকৈ, তেওঁলোকে মোক চিনিও নাপায়, আনকি তেওঁলোকৰ সৈতে মোৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই, এই লোকসকল ক’ৰ পৰা আহিছিল, তেওঁ খুব আচৰিত হৈছিল। মানুহে তেওঁক বহুত প্ৰশংসা কৰিছিল আৰু ফুলৰ প্ৰশংসা কৰিছিল। কিছুমানে আনকি পুৰস্কাৰও দিছিল। আৰু সকলোৱে তেওঁৰ ফুল কিনিছিল। তেওঁৰ ফুলৰ গোন্ধ আৰু তাৰ খ্যাতি দূৰদূৰলৈ বিয়পিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। সকলো চহৰ সমগ্ৰ দেশতে বিয়পি পৰিছিল। ইমান ডাঙৰ এলেকাত ৰোপণ কৰা এনে সুবাস আৰু ফুল কোনেও কেতিয়াও কল্পনা কৰা নাছিল। কোনেও কেতিয়াও ভবা নাছিল যে ইমান সুগন্ধি ফুল থাকিব পাৰে।
ফুলবোৰৰ গোন্ধ কেইবা কিলোমিটাৰ দূৰলৈ বিয়পি পৰে । সেইকাৰণে যদি কোনোবাই দূৰৰ পৰা এজন পথচাৰীও পাৰ হয়, তেওঁ নিশ্চিতভাৱে সুবাসটো ক’ৰ পৰা আহিছে বুলি এবাৰ চাবলৈ আহে। তেওঁ এই সকলোবোৰ বহুত ভাল পাইছিল। তেওঁ ভাবিছিল যে মই এইটো কথা গুৰুক ক’ম, কিন্তু তেতিয়া তেওঁৰ মনত পৰিছিল যে গুৰুৱে কৈছিল যে তুমি এবছৰৰ পিছত আজিৰ দিনটোতে পুনৰ আহিবা। তাৰ আগতে নহয়। “সেইকাৰণে মই মোৰ উত্তেজনা বাৰে বাৰে বন্ধ কৰোঁ আৰু অনুভৱ কৰোঁ যে সময় এতিয়াও শেষ হোৱা নাই।” সেইকাৰণে তেওঁ ৰৈ থাকিল। কিন্তু তেওঁ বহুত সুখী আছিল। তেওঁ ফুল বিক্ৰী কৰি বহুত টকা উপাৰ্জন কৰিছিল আৰু নিজৰ বাবে এটা ডাঙৰ ঘৰও কিনিছিল। তেওঁ আনন্দেৰে তাত তেওঁৰ বন্ধুবৰ্গৰ সৈতে বাস কৰিছিল। তেওঁ মানুহক লগ পাইছিল আৰু তেওঁৰ চাৰিওফালৰ লোকসকলৰ সৈতে খুব ভালদৰে মিলিছিল। তেওঁ তেওঁৰ সমাজৰ এজন মহান মুৰব্বী হৈ পৰিছিল।