এই কামৰ বাবে ধন ব্যৱহাৰ কৰক, জীৱনলৈ আহিব সফলতা।

দান হৈছে এনে এক কাৰ্য যাৰ দ্বাৰা আমি কেৱল ধৰ্ম পালন কৰাই নহয় সমাজৰ কল্যাণৰ বাবে আমাৰ কৰ্তব্যও পালন কৰা হয়। এক ভাল আৰু সফল জীৱনৰ বাবে দান-বৰঙণি অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বুলি গণ্য কৰা হয়। কিন্তু দান কেৱল তেতিয়াহে পূণ্য হয় যেতিয়া ইয়াক নিঃস্বাৰ্থভাৱে কৰা হয়।

দানৰ সময়ত মনলৈ লোভ, লালসাৰ ভাব আনিব নালাগে, অন্যথা ইয়াৰ ফলাফল শূন্য হ’ব। চাণক্যৰ মতে যিজন ব্যক্তিয়ে নীতিবোৰ সঠিকভাৱে অনুসৰণ কৰে তেওঁ কেৱল সুখী জীৱন যাপনেই নহয় সম্পদ আৰু প্ৰগতিও লাভ কৰে।

চাণক্যই কয় যে সম্পদৰ তিনিটা স্তৰ হৈছে দান, উপভোগ আৰু ধ্বংস। যিজন ব্যক্তিয়ে কেৱল নিজৰ আকাংক্ষা পূৰণ কৰিবলৈ ধন ব্যৱহাৰ কৰে আৰু দান নকৰে, তেওঁৰ সকলো মূলধন ধ্বংস হয়। আপোনাৰ উপাৰ্জনৰ এটা অংশ সৎ কৰ্মত বিনিয়োগ কৰিব লাগিব, লোকসকলক সেৱা আগবঢ়াব লাগিব। সুখ, গুণ আৰু পৰিত্ৰাণৰ বাবে দান অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ।

চাণক্যৰ মতে, দান কৰাসকলৰ হাতবোৰ সুন্দৰ খাৰু পিন্ধা হাততকৈ বহুত ধুনীয়া। গা ধোৱাৰ পিছতহে শৰীৰটো পবিত্ৰ হয়, চন্দনৰ লেপন লগালে নহয়। সুগন্ধিযুক্ত লেপন ব্যৱহাৰ কৰিলে শৰীৰ পবিত্ৰ নহয়। দান কৰিলে সম্পদ হ্ৰাস নহয় বৃদ্ধিহে হয়। খাদ্যই মন সন্তুষ্ট নকৰে, সন্তুষ্টিৰ বাবে সন্মানৰ প্ৰয়োজন।